Nim się pozabijamy

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Janek Skarżyński

źródło: AFP

Debaty, kluby dyskusyjne to już za mało, by wyrazić swoje poglądy? (Marsz Niepodległości w Warszawie, 11 listopada 2017 r.)

Nagromadzenie radykalnych protestów to sygnał poważnego kryzysu komunikacji społecznej. Nie potrafimy już normalnie protestować, bo przestaliśmy umieć ze sobą rozmawiać. Zamiast dialogu mamy krzyk, a totalna wrogość tylko podgrzewa atmosferę.

Ostatnich 12 miesięcy to czas, w którym wydarzyło się wiele niezwykle symbolicznych protestów politycznych. Jeśli spojrzymy na nie równocześnie, dostrzeżemy, że są symptomem większego i niebezpiecznego zjawiska. Okupacja sejmowej mównicy przez posłów opozycji, wielotysięczne protesty na ulicach miast przeciwko reformie sądownictwa, głodówka młodych lekarzy walczących o lepsze warunki pracy w służbie zdrowia, dramatyczny akt samospalenia Piotra Szczęsnego przed Pałacem Kultury w proteście przeciw rządom PiS czy marsz ulicami stolicy 11 listopada, którego część uczestników – prócz tych, którzy przyszli cieszyć się z odzyskanej niemal sto lat temu niepodległości – wykrzykiwali swój gniew i nienawiść do innych narodów i ras – to wszystko erupcje jakiegoś głębszego społeczno-politycznego zjawiska.

Co się stało, że nie potrafimy już „normalnie" protestować? „Normalnie", bo przecież protesty od zawsze są elementem krajobrazu polskiego społeczeństwa. Również głodówki nie są niczym nowym w naszej rzeczywistości. Marsze z radykalnymi hasłami też się zdarzały. Z historii dalszej, ale też z czasów poprzednich rządów, znamy także przypadki samospalenia. Jednak nagromadzenie takich wydarzeń w ostatnich dniach może już wskazywać na poważną chorobę naszego życia publicznego. Czy nie jest tak, że ludzie uciekają się do...